Пераступіўшы парог музея, мы адразу трапляем у двор селяніна.
Тут захоўваюцца экспанаты, якія з’яўляюцца нашай гісторыяй, нашай памяццю, тэхналагічнай асновай для сучаснай сельскагаспадарчай тэхнікі. Сучасная тэхніка - гэта ўнукі і праўнукі нашых экспанатаў, якія знаходзяцца на заслужаным адпачынку. Яны засталіся нам ад прадзедаў спакон вякоў і займаюць ганаровае места ў нашым музеі. Экспазіцыя так і называецца - “Нам засталася спадчына”.
Тут прадстаўлены экспанаты, якія характарызуюць цэлую эпоху, быт, светапогляд, культуру многіх і многіх пакаленняў, якія пражывалі і працавалі на нашай тэрыторыі ў 18 – 19 стст.
Беларусь заўсёды была краінай сялянскай, земляробчай. Тут з даўніх часоў сеялі збожжа, ячмень, авес. На сваіх невялікіх надзелах сялянне вырошчвалі збожавыя і розныя тэхнічныя культуры. З-за невялікіх памераў зямельных надзелаў сялянне маглі забяспечыць толькі сваю сям’ю ўсім неабходным: адзеннем і харчаваннем.
Уранку, з усходам сонца, селянін ехаў у поле і ўзорваў пры дапамозе драўлянай сахі глебу, сеяў семя ці зерне.
Асноўнай цяглавай сілай і транспартным сродкам быў конь.
Для ўборкі збожавых культур выкарыстоўвалі серп або касу.
Каласы малацілі пры дапамозе цапоў, якія былі зроблены з 2-х палак: меншай (дубовая) і большай, з арэшыны.
Людзі казалі : “Пакуль на гумне цэп, пакуль на стале хлеб”. Цапамі нашы продкі малацілі жыта, авес, ячмень. Аббівалі каласы ў некалькі рук.
У кожнага гаспадара на падворку стаялі плеці, хлявы, абавязкова – гумны, дзе з прадвеку захоўвалі і малацілі снапы. Абмалочанае зерне на ручных жарнавах ці з дапамогай ветраной мельніцы малолі.
Муку прасейвалі на сітцах.
Ступа – традыцыйная прылада для апрацоўкі зерня на крупы. Выкарыстоўвалі і для іншых мэт. Ступу рабілі з кавалка дубу, грабу. У ствале выдзеўбвалі конусападобную выемку глыбіней 20-30 см і дыяметрам 10-15 см. Таксама выдзеўбвалі і ніжнюю частку ступы, і яна як быццам стаяла на ножцы. Да ступкі патрэбен быў таўкач.
